Duńska lewica jest antyimigrancka i dzięki temu wygrała 3 wybory z rzędu cały czas ciesząc się ogromną popularnością i poparciem

Czy widzicie jakieś duże zagrożenia jeśli chodzi o klimat, ekonomie, kwestie geopolityczne?

Hej Wam!

Zespół, w którym pracuje, prowadzi obecnie badania dotyczące różnych sposobów identyfikacji i postrzegania swojej "polskości". Byłoby bardzo fajnie, gdyby ktoś z Was chciał dołożyć cegiełkę i pomóc nam dojść do jakichś odkryć. :)

Badanie jest bardzo krótkie (koło 5-10 min). Z góry wielkie dzięki za partycypację!

https://warsawpsy.eu.qualtrics.com/jfe/form/SV_a4p8Mjt4SnWR8TY

W zeszłym roku na r/collapse wrzuciłem analizę jak będą się zachowywać ceny żywności w przeciągu roku. Póki co - niestety - ceny wciąż w górę.

Przez obecną sytuację z ptasią grypą, która z choroby sezonowej stała się stałym zagrożeniem i zmniejszeniu pogłowia kur nieśnych ceny jajek pójdą niedługo znacząco w górę. A co za tym idzie - wszystkich produktów, które mają jajka w składzie: ciastek, majonezu, makaronów...

Niepokojąca jest również sytuacja na rynku pszenicy, której cena powinna spadać, natomiast obecnie pnie się w górę. Niestety, jesteśmy w sytuacji, w której żywność stała się towarem spekulacyjnym i zaczyna podlegać innym mechanizmom cenowym - głównie ze względu na to, że jest jej mniej.

Spadek pogłowia świń w Polsce skutkuje cenami na tyle wysokimi, że dyskonty spożywcze oferują głównie mięso z Holandii - sprawdźcie kraj pochodzenia w dowolnym sklepie. I o ile spadek produkcji mięsa jest generalnie dobrym znakiem ze względów klimatycznych, gwałtowne zawahania tak jak utrata połowy pogłowia świń w Polsce będzie rzutować na cały nasz rynek.

Rekordowe zwyżki w skupach notują też mleko i sery.

Powinniśmy się spodziewać dalszych podwyżek żywności o około 30% w przeciągu najbliższych miesięcy.

https://pracowniaekonopatologii.wordpress.com/2022/12/07/nadchodzacy-kolaps-energo-bilansow-europy-wg-seshadri-kumara/

​

Dziś czytanka na podstawie tekstu autorstwa Seshadri Kumara „Nadchodząca apokalipsa gospodarcza w Europie”.

Jest to lektura o objętości małej książki, dlatego dziś ograniczymy się do krótkiego zreferowania jednego tylko, ale naszym zdaniem najważniejszego, rozdziału (IV Zależność energetyczna Europy od FR).

Zdecydowaliśmy, że to zreferowanie będzie miało postać głównie zgrubnego tłumaczenia wybranych fragmentów tego rozdziału (bez cudzysłowania normalną czcionką, a kursywując nasze wtręty). Ewentualne szersze komenty z naszej strony pojawią się (albo i nie) w oddzielnej czytance. Jeśli ktoś woli krótsze podsumowanie treści, to na końcu tego (i każdego innego) rozdziału Autor takowe właśnie wypunktowanie najważniejszych tez umieszcza (po wyspiarsku rzecz jasna, ale takie proste frazy bez trudu można sobie, jeśli komuś potrzebne, przełożyć maszynowo).

Nie zamieszczamy grafik, a tylko linki do nich, ponieważ artykuł objęty jest pełnym kopyrajtem (nie żebyśmy widzieli sens w tej fikcji kopyrajtowania ogólno-dostępnych wrzutek, ale uchylmy symbolicznego kapelusza wobec skali tej udostępnionej tak-czy-owak za friko roboty).

Garść uwag dla jasności:

Poprzez termin ‘Europa’ Autor rozumie kraje europejskie z wyłączeniem FR, Ukr., Białorusi i „pomniejszych” terytoriów  (czyli w praktyce głównie UE + UK + NOR + CH).

Skrót FR w dalszym toku oznacza Federacja Rosyjska (a nie Francja, wobec której będziemy używać arbitralnie monikera ŻJL, jak ŻaboJadoLandia). KS to Kalifat Saudyjski. Inne używane przez nas kryptonimy: PK = paliwa kopalne, GZ = gaz ziemny, RN = ropa naftowa, Wg = węgiel, LNG = gaz ziemny skroplony, EJ = energia jądrowa.

Większość danych w opracowaniu, w tym w zakresie zużycia energii (i jej cen), pochodzi z 2020 r. (który Autor wybrał jako reprezentujący najświeższe kompletne dane), tak więc skróty myślowe artykułowane w postaci czasu teraźniejszego (np. zużywa, importuje etc.) należy odnosić do warunków sprzed 2 lat. Co jest jeszcze w związku z tą ramówką istotne to to, że ten rok, jako covidowy, reprezentował wyraźnie niższą (o nawet 10%) generalną konsumpcję energii, a stąd należy wziąć poprawkę, że faktycznie „powrót do normalności” (lat apogeum energetycznej manny 2018-2019) byłby jeszcze bardziej nierealny niż wynika to tej analizy.

***

Ale zanim przejdziemy do zapowiadanego toku, czujemy się w obowiązku zwrócić uwagę na budzący pewne wątpliwości fragment referowanego rozdziału. Chodzi mianowicie o to stwierdzenie:

[oryg.] Take Germany, for example. Its total imports amounted to $1.1 trillion in 2020. Gas only came to 0.003%, or $33 million. Even if the cost of gas went up 20 times, that would only be $660 million, or still only 0.06% of Germany’s imports.

[tłum.] Weźmy dla przykładu Teutonolandię [dalej—TL]. Całkowity import wyniósł w 2020 r. 1,1 bln $, z czego GZ stanowił 0,003%, albo 33mln$. Nawet jeśliby koszt GZ poszedł w górę 20-krotnie, to przełożyłoby się na 660mln$, czyli 0,06% całego importu Niemiec.

Przytoczona, śmiesznie niska wartość rachunku za import GZ (33 mln$—równowartość 3-4 czołgów Abrams za ogrzanie kilkunastu mln gospodarstw domowych, napędzenie szeregu mega-fabryk, i za generację gros elektryczności kiedy nie wieje wiatr i i nie świeci słonko za pomocą GZ którego 66% było importowane do TL właśnie z FR? WTF?) nie wydaje nam się wiarygodna; niestety, nie udało nam się znaleźć źródła, które w sposób jasny udowodniłoby absurd danych, którymi posłużył się Kumar względem rachunku za GZ; jedynie za TE (dane akurat za rok kolejny, 2021, ale chodzi o rzędy wielkości) możemy przytoczyć: 2021 Germany Imports from Russia of Mineral fuels, oils, distillation products was US$17.85 Billion during 2021, according to the United Nations COMTRADE database on international trade. [TL w 2021 zaimportowała z FR paliwa mineralne, oleje, produkty destylacji na kwotę 17,85 mld$].

Próbując pójść inną ścieżką, na tym wykresie:

widać, że od końca 2021 wartość importu ogółem TL zwiększyła się o circa 20%, czyli rocznie o ok. 200 mld$ (`5% pekabe) i właśnie tą kwotę należy traktować jako przybliżony wyznacznik finansowego kosztu omawianej sytuacji (w zakresie obejmującym GZ, RN oraz Wg), przy racjonalnym założeniu, że ten wystrzał nie wynikał z nagłego nadejścia prosperity, a raczej ze wzrostu cen importowanych PK. To już jest poważna kwota i ew. próby skompensowania tych kosztów za pomocą dotacji z budżetu federalnego TL bez wątpienia przebiłyby z impetem „zasady fiskalnej odpowiedzialności”, do niedawna tak hołubione przez teutoński ordolib.

Ponadto, czego—przynajmniej w tym rozdziale—nie akcentuje Kumar w (który do pewnego stopnia wydaje się utrzymywać wiarę w legendarne „bogactwo Starego Kontynentu), należy mieć świadomość, że sektor wytwarzania globalnie weryfikowalnych wartości—materialna baza, która opiera się właśnie na dostępie do źródeł skoncentrowanej energii i która stanowi podstawę pozostałej nadbudowy pekabowej, to w Teutonolandii jedynie cirka 20% rejestrowanego obrotu ogółem (co i tak zresztą czyni TL czempionem przemysłu na tle średniej europejskiej, która mieści się w granicach 10-13%). Jeśli powyższe 5% odniesiemy do tych dwudziestu (5/20), to wychodzi 25% i właśnie taka relacja wydaje się trafniej odzwierciedlać skalę wpływu wzrostów cen PK na tzw. gospodarkę, w tym na tendencje generalnej inflacji.

Niemniej jednak generalna konkluzja Kumara—tj. że traktowanie prime-movera gospodarki czyli źródeł energii w kategoriach li-tylko wartości monetarnej jest zasadniczym błędem charakterystycznym dla dominującej nadal powszechnie pseudo-ekonomii—jest oczywiście trafna, tzn. dżoker braku fizycznych możliwości substytucji zasankcjonowanych dostaw zawsze i wszędzie ubije teoretyczne możliwości zasypania tej problematyki fiato-hajsami.

W tekście Kumara znaleźć można więcej mniejszej rangi pomieszań, jak i należy mieć na uwadze, że w innych rozdziałach tej pracy mamy do czynienia z pewnymi elementami prymitywizmu marginalistycznego (np. fetysz Złotego Cielca, histeria deficytów budżetowych). Ale to tyle uwag, a teraz już jedziemy z tłumaczonymi fragmentami.

***

[…] Jak uprzednio, możemy dokonać konwersji jednostek PJ [petadżuli] w wartości, które łatwiej przyswoić. Niedobór energii [tu w rozumieniu różnica pomięszy konsumpcją a generacją z własnych źródeł] [w Europie] wyniósł 3 mld baryłek RN, 315 mld m3 GZ i 81 mln ton Wg.  [ryc. 097]

Krótko mówiąc w 2020 r. Europa [żeby pokryć konsumpcję] potrzebowała zaimportować 40% Wg, 87% GZ i 96% RN. [ryc. 098]

[tłum. tego akapitu w oryginale brzmiącego tak:

In 2020, almost three quarters of the extra-EU crude oil imports came from Russia (29 %), the United States (9 %), Norway (8 %), Saudi Arabia and the United Kingdom (both 7 %) as well as Kazakhstan and Nigeria (both 6 %). A similar analysis shows that over three quarters of the EU’s imports of natural gas came from Russia (43 %), Norway (21 %), Algeria (8 %) and Qatar (5 %), while more than half of solid fossil fuel (mostly coal) imports originated from Russia (54 %), followed by the United States (16 %) and Australia (14 %).

czuliśmy się w obowiązku nieco „wyprostować” zgodnie z naszym rozumieniem co Autor miał na myśli]

W 2020 prawie ¾ konsumowanej  w UE ropy pochodziło spoza UE, w tym z FR (29%), U$A (9%), Norwegii (8%), KS i UK (w obu przypadkach po 7%), jak i z Kazachstanu i Nigerii (po 6%). Podobna analiza wskazuje, że UE importuje ponad ¾ zużywanego gazu, z czego 43% pochodzi z FR, 21% z NOR, 8% z Algierii, 5% z Kataru, podczas gdy ponad połowa importu PK w postaci stałej (głównie Wg) pochodziła z FR (54%), a dalej—z U$A (16%) i Antypodolandii (14%). […]

[…] Tak więc Europa jest w sposób ogromny uzależniona od FR w zakresie swoich potrzeb energetycznych. Z zaprezentowanych wcześniej danych wynika, że każdego roku Europa importuje [czy raczej: importowała]  z FR ok. 883 mln baryłek RN, tj. 2,4 mln dziennie, ok. 135 mld m3 GZ i 43 mln ton Wg.

To oznacza, że Europa, jako całość, obecnie [tj. w 2020] importuje z FR 27,7% wymaganej do zaspokojenia potrzeb [konsumpcji] RN, 37,6% GZ i 21,8% Wg. [ryc. 100]

[…] Jak wspomniano wyżej, opierając się na danych z 2020, roczne potrzeby Europy w zakresie GZ  wynoszą 315 mld m3, z czego 135 mld m3 (43%) Europa pozyskuje z FR. […]

[…] Europa niezbyt kwapiła się do obkładania sankcjami RN [z FR], ale starała się nałożyć limit cenowy [oil price cap] na RN z FR tak, aby trzymać dochody FR ze sprzedaży RN pod kontrolą [ten pomysł został już właśnie wdrożony w życie]. FR wypowiedziała się, że zaprzestanie eksportu do krajów, które zgodzą się na przyjęcie idei price-cap. [wytłuszczenie PE-P][…]

[wskutek powyższego] Europa będzie musiała sprawić, że reszta świata będzie dostarczać jej dodatkowe 124 mln ton RN rocznie (albo 2,4 mln baryłek dziennie) pochodzących od pozostałych [innych niż FR] producentów, którzy aktualnie wydobywają 5,5 mln ton RN (39 mln baryłek) każdego dnia, ponieważ Europa nie będzie już robić interesów z FR. To jakby prosić o dodatkowe 6,2% [całego] wydobycia. Jest to praktycznie niemożliwe. Co mogą zrobić kraje takie jak KS, to zwiększyć produkcję o ok. 0,5 mln baryłek dziennie. […]

[Tu zaznaczmy: Kumar wydaje się nie brać pod uwagę możliwości “prania” ropy z FR, tj. np. mieszania jej z surowcem pochodzącym z innych krajów przez re-eksporterów/trejderów, co prawdopodobnie już ma miejsce na wielką skalę (natomiast posunięcie G7  zdążyło wywołać już problemy z dostawami RN na innym, mniej oczekiwanym froncie). Takie procedery w przypadku GZ, zwłaszcza tego z rury, są już jednak znacznie trudniejsze, ale niektórzy twierdzą, że planowany tzw. Turkish Hub ma właśnie temu m.in. służyć.]

[…] Jeśli Europa zorientuje się, że nie jest w stanie pozyskać GZ i RN w wolumenach niezbędnych do zaspokojenia potrzeb grzewczych czy przemysłu i w desperacji zwróci się w kierunku Wg, wtedy będzie potrzebować dodatkowych 364 mln ton Wg, aby całkowicie przestawić się z RN i GZ na Wg. To wymagałoby prawie 27% wolumenu całego globalnego eksportu, a ponieważ Wg z FR jest wykluczony poprzez sankcje, w rzeczywistości byłoby to 32% pozostałej [wolnej do eksportu] podaży. […]

[Tu dla wyjaśnienia–pod pojęciem ‘globalnej  podaży’ Kumar rozumie tylko eksport (jak wynika z ryc. 109, 110), a nie produkcję ogółem (co wynikać może z pierwszego zdania podrozdziału), która wynosi circa 7 500 mln ton].

[…] Jeśliby Europa wróciła do tych poziomów [poziomów własnego wydobycia Wg z l. 1990] wymagania względem importu mogłyby zostać zredukowane o 200 mln ton, ale 164 mln ton (z 1127 ogółem dostępnych, czyli 15%) nadal trzeba byłoby sprowadzić. Czasu wymaga nie tylko pozyskanie tych 15% więcej Wg, ale także wymaga go ponowne odpalenie starych europejskich kopalń po to, żeby wprowadzić te 200 mln ton do krwio-obiegu [to drugie oczywiście jest mrzonką, o czym Kumar nie wspomina; post-peak-Wg we wszystkich krajach Europy jest już faktem od kilku dekad, a stąd fizyka krzywej Hubberta wyklucza powrót do poziomów wydobycia z lat 1990-tych, nie wspominając już o kosztach finansowych i materiałowych operacji wskrzeszenia wygaszonych szybów. Doskonale znany jest też pre-kryzysowy stosunek do Wg, szczególnie w wykonaniu establiszmentu UE, ale—jak celnie punktuje Kumar: „Zanieczyszczenie jest lepsze niż śmierć, a wyjątkowe okoliczności wymagają wyjątkowych środków.”]

[…] Tym, czego dowiedzieliśmy się z dyskusji z poprzednich 3 sekcji, jest to, że europejskie niedobory GZ i RN wynikające z jednomyślnego bojkotu importu z FR, nie są możliwe do zneutralizowania przy użyciu dostępnych globalnie (z wyłączeniem od-FR) dostaw; a w przypadku, kiedy w reakcji na tą sytuację, Europa będzie próbować przestawić się na Wg, dostępna podaż Wg nie będzie w stanie wypełnić tej luki. […]

[Przypadki wybranych przykładowo krajów]

Teutonolandia [TL]

[…] Jeśli chodzi o faktyczne liczby, TL w 2020 potrzebowała 61,8 mln ton Wg, 82,8 mld m3 GZ i 632,7 mln baryłek RN. Zobaczmy, ile z tych potrzeb było zaspokajanych importem. Obrazek importu GZ jest przedstawiony poniżej [ryc. 112] TL importuje ogółem 79 mld m3 GZ, czyli w zasadzie całość zużycia, z czego 52 mld m3, czy 66,1% jest importowane z FR (co stanowi 39% całości importu GZ z FR do Europy). […] [Ta faktografika w sposób oczywisty zaprzecza wskazanemu przez nas na wstępie wątpliwemu twierdzeniu o tym, że koszty importu GZ z FR do TL są rzędu marnych kilkudziesięciu mln$.]

Pomimo, że TL potrzebowała w 2020 tylko 88,6 mln ton RN, zaimportowała jej 117,5 mln ton (z czego znaczna część była re-eksportowana do innych krajów). Z tych 133 mln ton [tu nie bardzo łapiemy, skąd ta cyfra], TL zaimportowała 29,7% swoich potrzeb w tym zakresie z FR, co stanowiło 34,9 mln ton. To stanowi 44% rocznego zapotrzebowania TL i ok. 8,3% importu RN z FR ogółem. […]

Neolibulandia [PL]

[Ryc. Struktura źródeł energii]

Ryc. przedstawia ogólne zużycie energii w PL, jak zaraportowane przez IEA [Międzynarodową Agencję Energetyczną]. Z całości zapotrzebowania energetycznego w wolumenie 4 054 PJ w 2020, 41% pochodziło z Wg, 18% z GZ i 30% z RN. W konkretnych liczbach PL zużyła 56,9 mln ton Wg, 19 mld m3 GZ i 27,2 mln ton RN.

W 2020 PL zaimportowała 17,4 mld m3 GZ, z czego 75,4% pochodziło z FR—54,8% bezpośrednio z FR i 20,6% poprzez przepływy zwrotne z TL. […] To oznacza, że PL otrzymała 68,9% GZ z FR [tu znowu nie wiemy, skąd ta rozbieżność].

[Ryc. Struktura importu GZ]

[Ryc. Struktura importu RN]

PL zaimportowała także 32,9 mln ton RN i produktów naftowych; 67,5% z tego, czyli 22,2 mln ton RN, z pochodziło z FR (co stanowi 5,2% całego importu tych surowców do Europy z FR). To stanowi 81,6% całego zapotrzebowania PL na RN. PL zaimportowała więcej, niż potrzebuje, ponieważ część tej RN była re-eksportowana do innych krajów (4,81 mln ton).

[Ryc. Struktura importu węgla]

PL zaimportowała także 15,1 mln ton Wg; z czego 63%, 9,5 mln ton, pochodziło z FR (dane za 2019, za 2020 niedostępne). […] to składa się na 22% ogólnego importu Wg do Europy z FR. […]

[…] Tak więc, jak można zauważyć, PL importuje 68,9% GZ, 81,6% RN i 16,7% Wg z FR. Mimo to ten kraj jest najbardziej wokalnym proponentem sankcjonowania energii z FR. Nikt w PL nie wydaje się zadawać pytań, co stanie się z PL bez energii z FR. […] [Kumar nieco przesadza z tym „niktem”—garść wątpiących by się znalazła już teraz, a po zimie te głosy może zaczną być słyszalne nawet mimo zagłuszania ich chóralnym skandowaniem zawołania bojowego Sł***Ukr****!, chociaż blok zakumulowanej zaciętości pozostanie jeszcze zapewne długo niewzruszony].

***

[Zestawienia zależności krajów Europy od importu PK z FR]

Ryc. Kraje UE—Udział importu GZ z FR (jako % importu GZ ogółem)

Ryc. Kraje UE—Udział importu RN z FR (jako % importu RN ogółem)

Ryc. Kraje UE—Udział importu węgla z FR (jako % importu węgla ogółem)

[…] Dla przykładu, jeśli spojrzeć na import GZ przez PL, technicznie 54,8% pochodzi z FR, a 20,6% z TL. Ale TL nie posiada własnego GZ na eksport […]. Cały GZ, który sprzedaje do PL to faktycznie GZ z FR przesyłany zwrotnymi przepływami do PL. […].

[Po korekcie z uwagi na powyższy mechanizm Kumar otrzymuje wartość, którą określa on percentage of a country’s requirements that Russian fossil fuels amount to (% zapotrzebowania pokrywany przez PK z FR), co prezentują poniższe wykresy]

[Ryc. Kraje UE—% zapotrzebowania na GZ pokrywany ze źródeł FR]

[Widzimy, że w porównaniu z wcześniejszą tabelką np. w Neolibulandii uzależnienie od GZ z FR wyniosło nie ok. 30%, a cirka 70% (to oczywiście w 2020 czyli przed dywersyfikacją za pomocą LNG i Baltic Pipe; jak ta dywersyfikacja zadziała, przekonamy się wkrótce w praktyce).]

[Dzieląc wyliczone jw. ubytki importu z FR przez całkowitą konsumpcję energii (w tym z PK), Kumar wylicza %-owy niedobór energii w poszczególnych krajach w formie tabelki ryc. 140]

[…] To bardzo interesujący wykres. Wskazuje on na to, że NOR, PORT, ESP, UK i ŻJL reprezentują kraje najmniej narażone przez sankcje, gdzie niedobory energii znajdują się na poziomach 10% i niżej. Dla kontrastu, TL, silnik Europy, charakteryzuje niedobór 34%. To oznacza, że TL musi albo znaleźć sposób wytrząśnięcia skądś tych 34%, bądź wygasić swój przemysł lub/i skazać swoich obywateli na zamarznięcie. […]

[…] Musimy mieć także na uwadze, że ogólne niedobory energii prezentują bardzo optymistyczną cyfrę, ponieważ w tym podejściu, czy to GZ, RN, Wg, hydro, EJ, wiatr reprezentują to samo. Faktycznie te źródła energii nie są wzajemnie zamienne. […]

[…] Faktem jest, że wszystkie kraje Europy są w złej sytuacji, ponieważ każda wartość ogólnego niedoboru energii zbliżona do 30% czy większa, przedstawia bardzo poważną sytuację, i tylko 5 krajów […]: NOR, (która jest producentem energii netto), ESP i PORT (które ratuje fakt, że pozyskują gros swoich dostaw energii z Afr. Płn., Zatoki Perskiej, U$ i innych źródeł) , UK (którą ratuje własne wydobycie w Szkocji, oraz dostawy RN i LNG z platform morskich), oraz ŻJL (głównie dzięki bazie generacji EJ)—będą w stanie przetrwać utratę energii pochodzącej z FR.

Najbardziej dotknięte kraje to Litwa, Hellada i Węgry [te ostatnie chyba niekoniecznie, ponieważ Bratankolandia uparcie wyślizguje się od samo-sankcji], których [hipotetyczne] niedobory wynoszą odpowiednio 60,4, 58,6 oraz 53,9%, podczas gdy wpływ [tych ograniczeń wymiany]  na dochody FR z eksportu wynosi [wynosiłby] odpowiednio 0,3, 0,7 i 0,5%. Pozostaje oczywiście w gestii tych narodów [hahaha, że niby plebs ma coś do powiedzenia] zdecydować, czy ich poświęcenia będą warte świeczki, ale jest jasne, że poprzez partycypację w sankcjach sprowadzają na siebie utratę 50-60% ogólnego wolumenu energii, w zamian uzyskując efekt utraty dochodów przez FR w wysokości średnio 0,5%. Słowacja i PL mają niedobór energetyczny na poziomach odpowiednio 46,6 i 43,6%, a w zamian za swoje poświęcenia uzyskają efekt redukcji dochodów FR z tyt. eksportu na poziomie 1-2%. Tak TL jak i Italia mają wpływ na zmniejszenie dochodów FR w okolicach 3%; w zamian za to muszą złożyć ofiarę w postaci utraty odpowiednio 33,9 i 27,6% wolumenu energii.[…]

***

Tu—już kończąc cytowanie—można dodać, że nawet te, jakkolwiek mikroskopijne, „utraty dochodów” FR z tyt. eksportu wspomniane w ostatnim akapicie, nawet jeśli byłyby o rząd wielkości większe, ich faktyczny wpływ na ograniczenie „zdolności bojowych” FR byłby równy dokładnie 0. Być może analitycy z Kolektywnego Zachodu nadal  tkwią mentalnie w bagnie myślenia kategoriami „finansowania” (nawet w przypadku kraju typu autarkia-ready posiadającego na swoim terytorium całą tablicę Mendelejewa w połączeniu z gigantycznymi rezerwami w temacie kalorii i w połączeniu z zaawansowaną kadrą techniczną), ale trudno nam zgadywać, co motywuje nadal jeszcze pewną skłonność zarządu FR do kontynuowania wysyłania do Zachodnich „partnerów” materiałów o znaczeniu strategicznym; czy wynika to z podzielania monetarystyczno-merkantylistycznej wizji gospodarki, z podporządkowania politykabuki kapitalistom/oligarchom (czerpiącym zyski z tych eksportów), czy może jest to gra do jednej bramki (reptaliusy kontra homo-kompost) w ramach NWO.

Zgromadzony przez Kumara materiał dowodowy, mimo pewnych zasygnalizowanych tu niedoskonałości, prezentuje zaawansowaną pożywkę do wyciągania wniosków—tak dla szarych konsumentów treści, jak i dla ew. jeszcze niedoinformowanych o skali nadchodzących wyzwań politykabukowców. Ale dziś już—jak obiecaliśmy na wstępie—poprzestajemy na prezentacji spojlerów, a ew. rozwinięcie tematu zachowamy na przyszłe okazje (zwłaszcza, że jeszcze nie doczytaliśmy całości do końca).