walang translasyon ang bittersweet

sa tagalog

pero susubukan ko

‘to ‘yung mga gabing hawak kita -

kinakabisa ang mga kunot ng ‘yong

mga kamay kasi alam kong

papakawalan din kita

‘to ‘yung gumagapang na pait

sa tamis ng ‘yong labi

dahil binibilang ko

kung ilang halik pa

ang natitira

bago mo ‘ko

iwan -

naiintindihan ko na

kung bakit walang translasyon

‘di dahil kulang ang mga salita sa diksyonaryo,

kundi dahil mas pipiliin kong umidlip

ng limang buwan

kasya

isalin

sa mga letra

kung paano mo ‘ko

binubuo

binabasag

at bubuuin muli

Maibibigay ba nila sa aking ang langit at lupa?

Tulad ng pagsungkit mo sa araw at bulan?

Maikukwintas ba nila sa aking leeg, ang luha na waring bituing pinitas sa langit?

Bakit ko idadampi ang aking lab,i sa labing hindi nasambit ang iyong pahimakas?

Bakit ako uusad, sa mga araw na parang isang daan taon ang lumipas?

Ako'y nalulugmok sinta kong kasintahan. Nang ika'y umalis ako'y nabubulol makasalanan!

O mahal kong Katipan nais kong ikaw ay sundan! Lulan ng bankang kahoy patungo sa iyong kinaroroonan.

Nandoon sa Ilog Pasig, Bangkay mong nakatindig, dalawang kamay mong naka-abot sa akin.

Ora Pro nobis Sancta Mariae Dei Genetrix, Mi Lacrimarum mihi lacrimae fiunt sanguinis et doloris

O mater Castissima, in hoc regno me recipiam amantem.

Andito nako mahal ko sa mundo sa ilalim.

---

Weather is gloomy
and wind is blowing heavy
with a chance of pain.

You will rip this heart

It'll bleed for love and hope

Cure it and I'll die.

The morning breeze kisses my face, tempting me back to sleep.

Yet I don’t want to miss the sunrise.

I rise to the sound of water boiling, the scent of dawn awakening memories of childhood.

Leaves rustle like whispers in a gentle battle, as I watch the sun rise, savoring that first sip of coffee.

Am I dreaming?

Is bliss merely a dream?

(With apologies to Kristina Mahr.)

So the country finds itself again gritting its teeth in the wake of another disaster. The rains have stopped, but the streets remain slick with muddy water, debris strewn across streets like the remnants of a forgotten feast. From the safety of my room, I watched people on the news wade through the flood, their laughter echoing against the hollowed-out husks of homes, their resilience almost mocking in its persistence. A sharp, bitter taste rises in the back of my throat, as though the air itself has grown stale from too many promises left to rot.

They say we’re strong, that we always bounce back. I used to think it was true, that there was a certain nobility in the way we rebuild our lives from the wreckage. But in light of all the revelations that have been happening in the past few months, what stirs inside me is something different now, a tiredness that sinks me deeper than the floodwaters ever could. Resilience can be a badge of honor, true---but it can also be a chain, rusted and heavy, dragging us back into the same familiar, suffocating cycles. Every storm washes over us, but we never seem to come out cleaner.

I think back to one other time when typhoon ripped through the country with its raging winds, leaving behind devastation. Back then, I stood with my neighbors, hauling uprooted trees and ripped-off roofs, with hands rough and calloused but spirits unbroken. It felt almost heroic, as though we were reclaiming something precious with every shovelful of mud, with every heap of trash. But now I see the cracks in that pride, fissures that widen every time a politician stands in front of a camera, offering hollow words that flutter away with the next gust of wind. We used to say, “We’ll rise again.” Now it feels more like, “How much more can we endure?”

Are we strong or just numb? How much of this resilience is real? How much is just habit, memory married into muscle that keeps us moving even when we’re too dead tired to care? It’s probably too hard to tell the difference when you’re knee-deep in murky water, watching the same plastic faces offer the same pallid condolences, their hands clean despite the dirt they stand on.

This afternoon I went out and got caught in a sudden burst of rain. When the sun finally broke through the clouds, I made my way back home over recently flooded streets, and I couldn't help catch glimpses of things half-buried in the rain-swept gutters---a broken sandal, a tattered doll, the relics of lives interrupted. It makes me wonder if that is all we have left---this endless cycle of interruption, of breaking down and rebuilding. Is this finally what defines us? The thing we’ve settled to accept?

The floodwaters will recede, the roads will dry, and the world will move on. But for those standing in the aftermath, I wonder whether this strength we cling to is still a blessing or just another kind of slow drowning.

pinapapak na parang kanin

sino kaya ang uulamin

isa, dalawa, tatlo

ika’y pupugutan ng ulo

———

dinikdik na parang pulbos, pagkatao ko’y nilipad ng unos

parang di na magagawang gumising sa kasalukuyan

kung ito ang pang habangbuhay na katotohanan

Hindi manunulat, gaya nang hinahangaan sa aklat, ngalang gustong makitang nakasulat
kaya ito’y hindi karapat-dapat.

Hindi makata, para lang mapansin at mapuna, gustong pigain ang mga salitang natataranta, dadaloy sa daliri, guguhit gamit ang tinta.

Upang lumipas ang oras ito ang libangan minutong nababagot sa tinayong kulungan, minsan gustong kumawala sa katotohanan, pluma at papel upang sumali sa kaguluhan.

Ngunit hindi malabanan ang pagkaduwag, hinahayaan lang makalimutan at lumuwag, makalas ang turnilyong nagpapatatag sa pangarap, na magsusulat para maging manunulat.

Doo'y nagmula ang kanyang mga tinig

estatwang naghintay niyang kausapin

sa lugar kung saan tangang nakatitig

tagalan man ay di pa rin tatanawin.

Isang huwad na umibig sa salita?

ng sariling ilusyong nagdaralita

ang siyang gagamit ng patalim na tula;

tulang susugat sa sukat at tugmang

inaawit sa musika ng hilaga

o sa timog na iniwang agaw buhay--

nangakong hindi sa oras ng pagbalik

salubong niya'y kamao at di halik.

Hindi mo talaga ako pakakawalan
hangga't hindi ko iaalay ang aking katawan?
Sige papayag akong ako'y dito galawin.
Pero Sampung litanya ko kailangan mong sundin.

Usapang ginoo, usapang matino.
Dingin mo ito Police Officer Mariano.
Isang taon, sarili ay dapat ialay mo.
Bulaklak at pagkain at usapan sa dilim
Sir kakayanin mo po bang ako'y iyong paslangin?

Dalawa, pinagisa niligal at inasawa.
Pantas kang maalam sa aral pulisya
Kung kaya mong ipakita pagibig mo sa akin sa kanila.
Katawan ko iyo na O Dios ko maawa ka.

Tatlo, ako, ikaw at ang asawa mo
Kakayanin mo bang ako'y saktan mo?
Kakayanin mo bang dalawa amo mo?
Kriminal at Hukom pagsasabayin mo?

Apat, tapat at kahit ako man ay salat
Pipiliin kong mapiit at magpakasakit
Kung ituturing mo akong asong kinakalawit

Lima, Limang libo lang ba ang inyong katawan?
Hindi ako tanga alam kong daan libo ang dumadaan
Itigil mo itong katiwalian!
Ultimo bakla nais mong tikman?!

Anim, isa kang sakim sa katawan!
Turing mo sakin basahan at kawatan?
Partida nahumaling ang pulis na pawis!
Sa katulad kong para sa iyo'y matamis!

Pito, ginoo batas ito sa inyo!
Batas ito ng Dios ito dapat sundin mo
pitong araw akong marangal nagtatrabaho, nagaaral
Kasalanan ko bang alipin ka ng pasyon de carnal?

Walo, ang kaba at kabog ng puso ko
Akala mo ba ay mahuhulog ako saiyo?
Kahit magpalaki ka ng katawan otso oras
Mas pipiliin ko ang matandang pantas

Siyam, Pasiyam mo ako'y iuuwi
Kahit siyam na putok sa aking dibdib
Mananatili akong Baklang may dangal
Okay sana eh kaso isa kang Hangal!

Sampu, ang sigaw ko sa unang lapit mo
Sampu ang salag ko sa kada pasok mo
Kahit anong gawin ko isang biro lang ito.

Isa nanaman akong kwento O tulungan niyo ako.

Hihintayin kita,

Kahit kailangang lumihis, hihintayin kita.

Kung p'wede lang kita maagaw,

Hihigitin ko ang tali ng kapalaran at hindi kailanman bibitaw.

Ayaw ko na sa mga tula,

'Di dahil sa pagod, o pagkasawa,

Ngunit ikaw ang buhay na mga letra sa bawat akda,

Hindi imahinasyon, ni hindi gawa-gawa,

Ikaw ang mismong tula,

Tulang 'di ko magagawa,

Tulang nais kong mabasa,

Sining at kantang 'di kailanman maluluma.

Hihintayin kita,

Hihintayin kita sa kabila ng aking umiiksing pasensya,

'Di mahalaga kung kailan at saan,

Liligawan ka,

Kakantahan ka,

Papangarapin ka,

Dahil nais kong sa susunod na pagpatak ng ating mga luha,

Iyo'y dahil na sa umaapaw na ligaya.

Hihintayin kita,

Hihintayin kita hanggang sa maubos na mga tulang pag-ibig ay paksa.

Dala ng ulan ay alaala ng nakaraan Bawat patak sa bubong ay kuwentong nabaon sa panahon Na ngayon ay nagpaparimig, nagtatanong,

Nakalimutan mo na ba ako?

Nagkakilala sa ilalim ng kurtina ng mga luha ng langit Ramdam ang lamig na nanunuot sa balat Pero ang puso ay nag aalab sa galak

Ang ulan ay nag-iingay, nagpapaalala Ng isang mundong mala panaginip Kung saan sa atin, tadhana ay nakangiti

Mga butil ng ulan na nagsasayaw sa bubong Nasaan ka na? Sana ay kasing saya ka nila

​I bought cigarettes the day we broke up
Even though I quit years ago
I bought ​a​ lighter on the way home
Whole ass carton of menthols

I lit one after the other
Cherry tip glowing in the dark
Smoke rising to the night sky
Bitter taste of ash and regret

I bought alcohol the week we broke up
Even though I hated that shit ever since
I bought a bottle on the way home
Mixed drinks for mixed emotions

I threw back shot after shot
​A line of fire burning down my throat
Eyesight blurring into the night sky
If I could just numb my face and heart

I bought a notebook the month we broke up
Even though I haven’t written a thing since 2020
I bought a pen on the way home
Flooded the paper with ink

I wrote line after line
Hands and heart aching
Writing under the night sky
I think I’m finally ready to talk about it

I haven’t bought anything else ever since
Even though I probably should
I just walked on the way home
Thoughts and shoulders heavy

I’m kinda relieved it happened this way
I could finally hear myself think
And started looking at the morning sky
I can finally talk about it

Paborito ko ang tag-ulan, Dahil ramdam ko ang lamig at kapayapaan Habang nakatulala, nagkakape, at naghahapunan

Paborito ko ang tag-ulan Musika ang tunog ng bawat patak sa aming tahanan At halimuyak naman ang amoy ng sementong daanan

Pero paborito mo ang tag-araw Ang ligayang dala ng langit na bughaw Nakapagbibigay sa lahat ng ngiting nag uumapaw

Paborito mo ang tag-araw Maaliwalas at masaya, parang ikaw Punong puno ng liwanag na nangingibabaw

Naging paborito ko na rin ang tag-araw Sa maikling panahon, buhay ko ay kinulayan mo ng dilaw Nais na makasama ka sa bawat galaw

Ngunit tadhana nga naman di dapat nagsasama ang araw at ulan Magkaiba ang mundong ating ginagalawan Bakit nga ba ikaw ang Araw at ako ang ulan

Nagalit ako sa ulan Dating kapayapaan naging puno ng kalungkutan Ninais lang namang makasama ang araw kailanman

Nagalit ako sa araw Wala na ang pangarap na ikaw ay maisayaw Namumuo ang hapdi 'pag ikaw ay matanaw

Ngayon, tumutulo na naman ang ulan Alam kong wala nang tayo kinabukasan Naalala lang muli ang kahapon, nagbaliktanaw Hanggang sa muli, aking araw.

(Nais ko lang magkaroon ng paraan para maihayag ang aking nararamdaman)

Paksa: Buwan at Araw

Panimula

Nang may ikatlong araw
Ikaw ay dumalaw
Hango sa damdaming naglulupage
Sintang Buwan hala siya ay nasawi

*paki-dugtungan*

Mapulang labi, mapulang pisngi
Matang mapungay, matamis na ngiti
Tawang mahinhin, mahinahong sulyap
Sayo binibini, ako'y nabihag

Habang nasisilayan mo ako

At sa tuwing tumatangis

Anung tuwa nararanasan

nakatingin ka't namamawis

Though shrouded

with uncertainty

an irreversible wrong was

not mine to be undone

/

In decoding a mystery,

I failed miserably causing

an eternal stalemate

on a cosmic scale

/

of aimless virtual chatter

emotionally charged

with digital nothings

in quickly fading starlight

/

I blink and swear never

again to peer in hell—

just a glance will

cost everything.

/

I can only look onward

promising never to return—

So like day and night, I flicker and

rest my soul in peaceful slumber

Hello guys. Any advice and tips for my dream career as film screenwriter?

H1

Bago tumaya

Isipin ang paya

Ipagkalat ba ito

O bibig ay isasara

Kapalaran ay swerte

Kapag susundin ang paya

Walang talong taya

Para sa taong may paya

H2

Inabutan niya ako ng paya na may luya. Ako'y tumanggi, ngunit ang ngiti niya ang tumulak sa kalooban ko upang hindi tanggihan ang payang mainit at sakto sa aking kamay. Parang hawak hawak ko ang buong mundo, ngunit kalahati lamang ng nahawakan ko ang paya. Tinanong ko siya, si Ben, kung saan gawa ang paya. Sumagot siya at sinabing galing sa puno ng buko at kamay niyang talentado sa pagkinis ng bao ng niyog.

H1

Nagbalik ng nakangiti ang mga hardinerong sila Jay at Jungwon para ibalita sa lahat ng mamayanan sa San Isidro na may handa si Don Felipe na alkohol at suka galing sa tanim na Buli sa kaniyang bakuran.

Inihanda ng mga ilaw ng tahanan ang hapagkainan gawa sa dahon ng saging at kay haba para sa lahat na dumalo at makihalubilo. Ang ilan sa mga bata ay pinagbawalan na sumama sapagkat hindi pa sila maaaring makatikim ng alkohol o matutulad sila sa mga nagdadabog nilang tatay. Ngunit, tulad ng kaniyang ama, ang batang si Nelson ay naka panglimang baso na ng alkohol at hindi pa rin natitiniag. Ang tatay niya naman ay pumapalakpak sa tuwa habang napipisil sa tenga ng kaniyang asawa.

H2

Ang pagbubuli ay hindi biro. Ikwento ko nalang ang nangyari noong may marangyang Donya Fe ang nagutos na pakinisin ko ang kaniyang lumang lalagyanan ng mga damit. Sa proseso ng pagbuli nito, nagasgas ko ang salamin ng 'di sadya. Agad itong napansin ng kaniyang katiwala at sinumbong ako. Sa kabutihang palad, binigyan ako ni Donya Fe mismo ng maiinom na tubig at kinamusta ang kalagayan ko. Tinanong ko ang tungkol sa gasgas, at rumesponde siya na hindi naman masyadong halata, mag-ingat na nga lang sa susunod.

Donya Fe's POV

Ito lang ang maibibigay kong presensya sa yo anak. Pasensya, ilang taon tayong nahiwalay. Ngunit, walang araw na hindi kita inisip, kung saan ka napadpad noong naiwan kita sa bahay kubo.

H1

Kulang pa ata sa rikit ang gatong mo. Lagyan mo pa ng uling para matosta ng maigi ang mga hotdogs! Tingnan mo yung binigay mo sakin, mukhang fresh pa, aba naman.

H2

Katulad ng salamin na tinamaan ng sikat ng araw,

Pinakita niya ang karikitan kong 'di ko pansin noon,

sa ningning ng mga kaniyang mata,

binulong niya ng may lambing

ang kagandahang mayroon ako

na hindi magagawa ng sino mang lalakeng sumigaw

Sapagkat ang babaeng marikit

ay para sa katulad niya

H3

At nung nakita namin na oras na umalis, parang nakarikit ang aming mga kamay na ayaw bumitaw at magpaalam.

Ang pamilyang ulit ulit ang pagsiil sa kahinaan ng isa't isa ay hindi maitatangging gigiba at hindi na maiaayos pa muli.

Sa pagdiriwang na puno ng nakasabit na lamparang kahel, magagarbong pagikot ng mga damit at tugtugan, sumiklab ang apoy mula sa mga lampara na tila ba ay nagagalit. Kung saan pumapasok ang mga tao, ay doon hindi nais lumabas, sapagkat ang mamang nagbabadyang may dalang gulo sa ilalim ng kalinis linisan niyang itim na kasuotan ay nakatungtong sa gitna ng naglalakihang pinto. Biglang tumahimik ang lahat; ibinaba naman ng lalake ang kaniyang sombrero; nagbitaw ng matamis na buntong hininga ang mga babaitang nagmamasid sa kagwapuhan ng kaninang kinakatakutan na pigura.

Sa hapag-kainan, lubos na napuruhan ang Alkaldeng Yinive sa pambabara ng taas noong si Karlos Makintosh. Papunta na sana ang mga guwardiya upang dakpin ang gwapong binata nang sumigaw ang anak ng Alkadeng si Mariya. "Huwag! Nais ko siyang pakasalan," matibay niyang binitawan. Ngumisi si Makintosh; pinatulan naman ni Alkalde ang minamahal na anak, "kadugo man kita at pinalaking matalino at mapagmahal, walang maaaring sumabad sa seryosong diskusyong ito, anak." malambing ngunit matigas niyang binitawan.

Halimbawa 1

Ang mga manunuba, o mas kilala ng mga tao ngayon bilang firefighters, ang nagligtas ng mga naninirahan sa Tondo noong taong isang libo't limang daan. Pagbabalik tanaw, malinaw parin sa aking isipan ang nangyaring pag-atake ng mga mangkukulam sa aming Baryo; isang napakagwapong lalake ang sumira sa puso ng isa sa mga mangkukulam. Para sa akin, hindi makatarungan na madamay ang buong Tondo sa kapaitan ng pag-ibig.

Halimbawa 2

Sa isang kompetisyon ng pagluluto, nadiskubre ni Malovich na makapal ang kutsilyo na kanyang natanggap noong sinuba niya ito at bumula ang tubig ng halos kalahating oras. Kasunod nito ay ang pagpalo ni senyor Ramsay sa kanyang poknat na tumigil sa kaniyang pagtingin sa enkantasyon na malinawanag na lumitaw sa ilalim ng tubig na kanyang pinagsubaan ng kutsilyo.

Halimbawa 3

"Walang wala man ako sa pera pangbayad sa pinagkakautangan ko, hindi naman ako mawawalan ng katalinuhan sa pagtakas sa mga ito!" sambit ng manunubang si Fox at tumalon sa tarangkahan ng jeep upang magpaalam sa mga humahabol sakanya.

Halimbawa 4

Imbis na sumunod sa kagustuhan ng kaniyang pamilya, agos ng tubig, at ng buntot niyang malansa, sumuba si Ariel gamit ang kaniyang bagong mga paa at lumakad papunta sa minamahal niyang si Eric

Pagbalik ko sa lupang nakagisnan ko, wala na ang tahanan ko

Sabi ko, “Ma,Pa nakauwi na ako”

Naghintay ako ng tatlong segundo,

Ngunit nakakabulahaw na katamihikan ang natanggap ko

Nahagip ng paningin ko ang bahay na puno ng alikabok at sira-sirang mga gamit,huli na pala ako

Inuna ko ang pangarap ko sa kabilang bayan, at ito ang naging bayad ko

Tahanan ko ang naging kapalit sa pangarap ko

“Ma, Pa doktor na ako”, bulong ko

Kung batid ko lamang na ito ang kasalukuyan ko,

Sana mas naiparamdam ko na mas importante kayo,

Na walang halaga sa akin ang mga titulo,

Kung wala na ang tahanan ko.

It was hard when I learned to give myself to others besides you.

I learned that I can watch a movie with someone else. We never did finish one movie together, did we? It was always interrupted by laughter and always led to better things. I learned how to watch a movie with someone without those nice interruptions.

I learned how to share the parts where I feel small. I learned how to tell someone I don’t feel enough and instead of being put down, and told that I was being needy, I was assured. Crazy, right? I learned that being insecure isn’t a bad thing, it’s just one part of me that needed to be healed by small words, small phrases, small touches.

I learned how to say I love you without the weight of us on it. That love can be free and pure, no sexual intent, just me telling a person I genuinely care about them.

I learned how to share my laughter with others. That I’m not too harsh, not too serious or broken. I can honestly be hilarious and make someone feel like I’m cotton candy too, not just her.

I learned that men don’t have to be someone I need to be careful around. That not everyone has the intention of stealing me away from you. I learned to differentiate between pure intentions and impure intentions. I learned to be friendlier to them.

I learned to be free. Did you know that? I learned how to be free in the month we’ve barely spoken. Good mornings and I love yous that were rote and part of breathing were shackles that I took off. I feel free. I don’t feel smothered or watched or anything in between. I’m actually free.

I learned that the key part of letting you go was giving pieces of myself to others. To share things you kept from the world and the fuck of it was, I let you. I let you keep me in the cage that you told me would keep me safe.

I wish it didn’t have to end this way. The way we broke was so undignified, so ungraceful. But I guess there’s no dignity in grief, no grace in loss. I hope you feel that no matter how badly we ended, we still have that red thread. We still had the memories of late-night rides, of running around the city, of hiding from the world. I hope you remember the sudden getaways, good food, warm laughter, and holding each other when we were falling apart. I’ll always have those pieces for myself.

Thank you for being part of my life. You were the first man I ever loved. But I think I’ll take my pieces back now and give them to someone else.