Bir şiir vardı. şair sevdiğine eğer bir gün seni sevmiyorsam sana yazıklar olsun gibi bişey diyordu. tam böyle demiyodu ama demek istediği “eğer bir gün sevgim sana azaldıysa suç senim çünkü başka hiçbir şey sana olan aşkımı azaltamaz” gibi bişeydi.

Gözlerimi oyup çıkarın çeperlerinden

Köpeklere bırakın yesinler cesedimi

İstemiyorum bu cehennemde durmak

Yaşadığım her an kor alevle tutuşmak

Varlığımda bu hayatın izi kalmasın lütfen

Bırakın sessiz karanlığın içinde kaybolayım

Bu hayatın özü sürünüp pisliğe batmakmış

Kirlerimden arınmak için terketmem lazım

Doğarken bilinç denen parazitle lanetlendim

Hiç anlaşılmayacak olmayı anlamak zordu

Kalabalıklar yalnızlığı gizlemeye çalışsa da

Herkes kendi kalbinde yalnız yaşayıp ölecek

Umut en aldatıcı ve kötücül zehirmiş meğer

İnsana yaşama isteği veren bir aldatmaca

Sahte vaatlerle daha fazla acıya gömülmek

Umutlarımı halatıma sarıp kendimle astım

Bak gidiyorsun işte bir tren garında,

Bak, işte gözlerinde gidiyor yanında.

Saçlarına bak bir de, onlarda cebinde,

Bilhassa gidiyorsun işte bu tren garında.

Elbet yosunlu hayatımda bir zerresin,

Hepsinden öte, benim kendi içimdesin.

Biri gelip söylesin, ölüler konuşamaz desin,

Bir ceset hayatımın merkeziymiş, bilirsin.

Kar yağdırıyor göz yaşları, siliyor izlediğim izleri,

Ben nereden bulurum yolumu, kalbindeyim bir zemheri

Bir alim tutar mı elimden, gösterir mi bana trenleri?

Yeşerir o zaman içimde seni bir daha görme ümitleri.

Ne ara ayıp oldu özlemini söylemek?

Belki de bu uğurda nice kalemler bitirmek.

Arıyor işte insan bir müptezel misali,

Ne garip şeydir bu, bir insanı sevmek.

Bak işte duyuluyor kış misali özlemin buralardan,

Hissedersin iliklerine kadar, bana en uzaklardan.

Söyle bakalım, takvimde bu gün yılın kaçıdır?

Öğren, sende benim gibi geçen yazların burukluğundan.

Ne ara zorlar olduk kendimizi iyi olma hususunda?

Ne ara yer olduk kendimizi beğendirmek konusunda?

Belki de ölmeyecek kimse bir toprak bozması aşk yolunda,

Ama hepsi duyacak "İyi bilirdik" seslerini ardında.

Eskiden konuşurdum etrafta "aşk ne güzel iş" diye

Şimdi sövme vaktidir, bu lanet kimden hediye

-Dilimden eksik olmayan küfür, sana edilmiş her küfür-

-Cennetimden çıkma bir günah ki bunu da bari sen düşün-

Yanlızlığın bitirirdi beni sen gittikten sonra

Özlerdim seni her kafamı yastığa koyduğumda

Beklerdim dönmeni, bulamazdım seni mısralarımda

Zormuş aslında unutamadım seni, özür dilerim

Benim manzaram sendin, etrafı sükûnet sarana kadar

Hiç bir şey kalmadı hayatımda anılarım dışında

Rüyamda görmeyi umardım her gece

Gelemiyorsun artık yoksa küstünmü bir gece

Yaşayacak bişey kalmadı artık , eskiler dışında

Özür dilerim yapmadıklarım, yaşayamadıklarımız için

Onca yıl onca sene ben sensiz nasıl yaşadım? Kollarında uyumadan nasıl rüyalar gördüm. Senin saçlarına dokunmadan nasıl hayal ettim cenneti Anlam veremediğim bu hayatı nasıl yaşadım. Seni buldum evet ama ben sensiz nasıl yaşadım?

Soğuk yaşadığım en soğuk şehir burası Hemde sessiz hayat yavaş ilerliyor Kimsenin acelesi yok Canlarını sıkan bir trafik yada iş gayesi Bunların hiçbiri yok sadece sessizlik var. Issızlık yalnızlık var boş sokaklar Parklar bile boş çocuk sesleri yok. Neden bu kadar överler böyle anadolu şehirlerini. Yada bu kadar seviyorlarsa neden yaşamazlar. Neden her şiirlerinde över Anadolu'yu bu İstanbul'lu şairler. Çünkü yaşamadılar bu boş sokaklarda, gezmediler ter kokusu olmayan dükkanları Şimdi anlıyorum, anlıyorum seni benim çilekeş anadolum Sen yaşayana cennet yaşamayana da cennet ama sonradan gelene cehennemsin

Mutluluğa Ulaşmak Zor Gelir Tabi,

Tüm Dünyanın Yükünü Tek Başına Kaldırmak

İşkence Gibidir Veryansın İşitmeye Katlanmak

Bu Yaşta Destekten Sevgiden Aciz Bırakılmak

Yazgıda Mahkum Edildiğin Dışlanışla Sarsılmak

Değerini Sorgularsın Milyarlık İnsanın Arasından

Tek Farkın İzlemekti Dünyayı Bahtszılıktan

Zor Günlerinde Bile Elini Tutacak Kimsenin Olmamasından

Ölümü Düşledin Kurtuluş Misali Bu Karanlıklardan

İçinde Bitmeyen Bu Hüsranın Dikenli Zincilerinden

Sorgular Olduk Yokluklarını Tüm Gidenlerden,

Yoksun Bırakıldık Düşlerimizde Medetlerden

Görüşün Mahiyatı Olmadığı Sahte Neticelerden

Varlığın Görünmez Kılındığı Bu Zevallarden

Bir Dalga Bitti Derken Daha Büyüğü Gelmekte

Bitmiyor Savaşlar, Bu Haksızca Aşağalanmalar

Düzelmiyor Vicdanlar Buzdan Bile Soğuk

Eksilmeye Başlar Herkes Umutlarınla Beraber

Kimseye Güvenmemek Oldu Edindiğin Kariyer

Vefaya Bağlanmak Hayallerine En Büyük Bariyer

Sonuna Kadar Savaç Çünkü Hedeflerin Sana Bi Yaver

Paralayan Yıldızlar Bile Sönmeye Başladı Aniden

Bir Cinnet Yuvasındayım Sanki, İsmi Yalnızlık

Ve Bu Sadece Zirvediklere Farklılık...

Sanki tırnaklarımı çekiyor yoksulluğun,
Deliksiz bir müzik gibi işliyorsun ruhuma.
Aklıma geliyor bu şehrin her bir köşesi,
Ama hangi köşesindesin bilemiyorum ya...
Sanki ömrüm geçmemiş gibi bu sokaklarda,
Öylesine yabancı geliyor ki, bilemezsin.

Hey zaman, nereye? Beni unuttun burada!
Darmadağın gövdemi nasıl bırakırsın burada?
Korkuyorum; her şey yaşanırken görememeyi,
O mahlukatlardan tiksinsem de uzaklarda ölmeyi.

Yediğim ekmeğin kırıntıları cam oluyor sanki,
Yerdekiler ayağımı delik deşik ediyor.
Midemdekiler ruhumun her yanını çizik etmiş bile;
Hangi faraş, kürek koşar ki yardımıma?
Koşsa bile kalkabilir miyim yerimden?

Oturdum Boğaz’daki bir banka,
Görüyorum; oradasın işte karşı yakada.

Düşersem şuracıkta, tutar mısın ellerimden?
Bulutları yarıp da gelir misin uzaklardan?
Hak eder miydim dirilmeyi o vakit, yahut
Bir kez olsun daha tutabilmeyi ellerini?

Kulaklarımı donduruyor bu hançer bozması soğuk,
Kalleş kar tanesi yakıyor aciz suratımı.
Rüzgâr yalıyor birbirine girmiş saçlarımı;
Ay ve yıldızlar yağıyordu gök kubbeden.

Şu dağın tepesindeki çobandan fedakâr mısındır?
O, emzirip can verirken kardelenleri kavalıyla,
Notaları vitamin olurken toprak anaya...
Tek aşkı ona zimmetli olan 500 candır onun.

Etrafımda 20 katlı lahit misali evler,
Sanki uzanacak gök kubbeye çatıları.
Tokalaşırlar geçen her emir kulu bulutla;
İnsan nasıl yaşar binbir türlü umutla?

Şimdi gözlerim bulanıyor kendi evimin balkonunda,
Görüyorum; var orada benim gibi bir uykusuz daha.
Saati görmez misin? Aklı deli, kanı sakin adam,
İşin yok mudur benim gibi gelmeyecek yarınlarda?
Evinin dışı kireç sıvalı, mor gözlü adam;
Git koy yastığa artık, uğultularla doku kafanı.

Okuma artık şu kitabı ortasından, sonundan.
Zaten bilmez misin bu hikâyenin sonunu?
Adam ölür; kadın gelmez bile mezarına.
Adam bir elveda demez, kadın da kollamaz bu vedayı.
Yahut adam bakmaz ardına bile;
Kadın gider, kıyar kendi canına.

Bu da böyle bir gece işte...
Ne mısralarım güzel olur bu havada,
Ne ruh denen büyü rahat bırakır aklımı,
Ne de sen dürtmekten bıkarsın bu ruh-u mabedi.

Yorum ve öneri bekliyorum

Aşk üç evreden oluşur zannımca.

Birinci aşamada bir kadına aşık olursun.

Görmez gözün başkasını, anlam bulmaz onsuz.

Nefes almaz ciğerler, onun kokusu olmadan.

Benzetirsin güllere, güllerin ömrü uzar gibi gelir.

/

Sonra pişman olur insan aşık olduğuna.

Çağırsa yine gider eteklerine tıpış tıpış.

Tüter burnunda her ana, burnundan pişman olur.

Gözleri bulutların işini çalar, gider bulutlara söver.

Aklı onu sayıklar, fotoğraflardan kaçar istemsizce.

/

Sonra tekrar aşık olur insan,

Yanlış anlamayın, bir kadına değil ha,

Aşkın kendisine aşık olur, aşık.

Anlam bulur sahte mızlaklı ilmihalden.

Kadınları görmez gözü, aşkından başka.

Anlar insan o anlarda aşkın güzelliğini.

/

Gözünü açar, şaşar her insana.

Bakar onların vasfındaki zayıflığa.

Aşksız nasıl yaşar insan der,

Sonra bakar ruhunun gözüyle onlara.

/

Bazıları bir kadına aşık olmak ister,

Bağlanmak ister birilerine gönülsüzce.

Bazıları da umarsızca bir yalnızlığı ister,

Alışmıştır unutulmaya, ölüler gibi.

/

Bazılarının heybeler dolusu hayalleri vardır,

Asla gerçek olmayacak cinsten.

Bazılarınınsa ruhu boşalmıştır dibine kadar,

Bir daha dolamayacak, nemlenemeyecek kadar.

/

Bazılarımızı burada tutan hiçbir şey kalmamıştır,

Sorgular hayatını, uyutmaz kafasındaki tilki.

Bazılarımızı o hiçlik tutar hayatta anlamsızca,

Kandırırlar kendilerini, alışmış gibi yaparak.

/

Bazılarımız şevkle uyanır sabahlarımıza,

Onu yarın peygamber mucizesi bekliyormuşçasına.

Bazılarımız uyumak bile istemez; şişer gözlerinin altı,

Tatmıştır pis tadını aynı sabaha uyanmanın.

/

Bazen insan sevdiklerini hiç bırakmak istemez,

Bir daha bulunamayacak bir fırsat gibi bakar onlara.

Bazense sadece siktir olup gitmek ister,

Sadece gitmek istediği için, anlamsızca.

Güneşimi Solduran Tek Gölgem Oldu İhanet
Verdiğim Değeri Zedeler Dostluğun Sancısı
Ateş Kadar Sıcak Fakat Güneş Kadar Uzakta
Tüm Mesafeleri Harap Etti Bir Gecede Aniden
Aklına Doğar Anlarsın, Başkasıyla Seyrederken
Sırtındaki Bıçaktı Bağının Olduğu Tek Yakınlık
Suç Kadar Ağır Bir Cezaydı Güvenç Terazisi
Öfkemi Kasıp Kavuran Dipsiz Kuyunun Felaketi
Bu Hayat Senin, Açacağın Kapılar Tercihlerin
Aldığım Her Bir Karar Yoluna Pusula Çizmekte
Elde Ettiğin Doğrulara Boğarsın Tüm Yanlışları
Her Canlının Anatomisinde Yazılıdır Düşlemek,
Has Yetinçlerine Kısıt Örmekte Her İnsanoğlu
Bağlı Kalır Görülmemiş Özelliğine Keşkeler

Tüm Günahlarımızla Öğreniriz Has Doğruları
Sorgular Oluruz Varoluşun Bir Manalı Dallarını
Maziden Alıntıdır Aslında Neticemizdeki Seviye
Sen Göremesen de Hatalar Çıkardı Yeryüzüne,
Asıl Doğruların Anahtarını Yani Bu Benliğimize
O Yüzden Şikayet Etmek Keşke Demek Gibidir
Artık Lütfen Geçmişin Bir Aynan Olduğunu Hatırla
Ve Ona Bir Sırt Çantası Misali Sahip Çık Nolur
Unutmak Ve Bakmamak Zıt Kavramlar Bilirsin
Yani Hangisi Doğrudur Bu Tarafını Sen Seç

Dikenli Satırlar Örüldü Kanlı Sayfalarıma
İnandığım Başarılar Eşlik Etti Kanlı Yaralarıma
En Büyük Anahtar En Güçlü Silah İçindeki İnanç
Bu Yüzden Gülümse Ve Tüm Bu Acılara Poz Ver...

https://preview.redd.it/9hfg6hppy2ae1.png?width=1315&format=png&auto=webp&s=79df2761a6347731814d806502dcb154b4e61adf

https://preview.redd.it/hltlzp59e1ae1.png?width=571&format=png&auto=webp&s=6d1da486f2c917f966efc506e8938323c7c77024

Kararmış Bütün Ruhlar, Solmuş Bütün Umutlar

Sarmış Hayatımın Dört Bir Yanını Kara Bulutlar

Yakın Sandıkların Senide Dünyadan Soyutlar

Buz Gibi Donmuş Yürekler, Bitmeyen Izdıraplar

Sorunların Hayatıma Sapladığı Bütün Sancılar

Gerçeklikten Soyut Kalmış O Kurulan Hayaller

Hayatım Acılara Süslenir, Ruhum Zifiri Karanlık

Epey Zordur Olamayan Mutluluğu Var Etmek

Bu Saçma Düzen İçerinde Hayatlar Çürüyor

Yaşlarımız Büyüdükçe Heveslerimiz Küçülüyor,

Dünyanın Bütün Bu Karanlığı Üzerime Çöküyor

Dikenli Parmaklıklara Çevrili Soğuk Bi Hapisane,

Dostluklar Biter Geriye Sadece Hatıralar Kalır

Tüm Cevapsız Kalmış, Aklı Karlayan Bu Sorular

Ne Kadar Sürer İçimde Biriken Özlemin Ateşi ?

Tüm Felaketi Başlatan Asıl Canavardır İnsanlar

Bahtsızlık Devamlı Benliğime Yapışmış Vaziyette

Tüm Izdırabın Öz Nedeni Dünyada Var Olmak

Kararıyor Bütün Işıklar, Artıyor Tüm Çığıklar

Kimsenin İşitemediği O Dinmeyen Yalvarışlar

Keder, Cinnet İçinde Geçiyor Bütün Günlerim

Yaşam Boyu Tüm Dertler Yakamdan Kopmaz

Aklımı Dürten Bu Bitmek Bilmeyen Düşünceler

Görünürde Bir Kurtuluş Yolu Bulamamaktayım

Sahte İnsanların Yalanlarına Bulanmaktaayım

İnsanların Gözünden Çöp Olarak Anılmaktayım

Eski Bir Eşya Gibi Bırakalım Atılmaktayım

Devriliyor Bütün Sorunların Hepsi Üzerime

Ruhum Simsiyah Sanki Karanlığa Boyanmış

Çoğalıyor Sorunlar, Azalıyor Tüm Umutlar

Hayatım Derletlere Boğuşmaya Kutsanmış Hayatım Bitiyor

Belki Bu Aldığım Son Nefestir

Sorunlara Tıkandım Ve Soluyamaz Olmaya Başladım

Boğan Sıkıntılar Arasında Asılı Kaldım

Sanki Sonu Olmayan Bir Kabusa Dalım...

Gereksiz bir uyku ve ölüm isteği var üstümde.

Hedefime ulaşırsam döner mi dünya en derinde?

Ben görmedikten sonra dönse, kaç yazar peki?

Ya da ağlayanım olur mu ardımdan bir sevilen misali?

Hepsi "İyi bilirdik." demeyecek mi en sonunda?

/

Sanki aklımın mürekkebi bitmiş gibi.

İçim eskisinden daha coşkun ama kağıdım,

Bir o kadar benden ümidini kesmiş ve suratsız biri.

Bir dakikalığına kalemim kağıdıma sürülse,

Ya da gözyaşlarım denizlerden kaçmaya çalışmasa...

/

Sanki bu ur çantasını toplayıp da gidiverecekmiş gibi.

Elimde olsa, ilk fırsatta bir avluya bırakırdım yaşımı,

Sanki her şeyden çok kendisi benim değişmiş gibi

Ama istemiyorum, yakmasın başka bir Müslümanın başını.

Gözlerim yanıyor bu aksi soğuktan,

Yaşlanıyor istemsiz, belki kaçak duygudan,

Belki de mazinin vefasız bakışından,

Ya da sadece aşka olan özlem pınarından.

/

En güzel şiirleri en asi duygular yazar.

Ölüm çıkar heybetiyle, başlık olur.

Aşk gelir güzelliğiyle mısralarıma ahenk olur.

Ama özlem gelir, hepsini unutturur tek mısrayla.

/

Ölümün pervasız korkunçluğu,

Bir karanlık orman gibi gelir ruhuna.

Aklın karışır, kalbin tökezler her anına.

Sonra toprak gelir aklına,

Tabutundan sızacak olan toprak.

Her zerresiyle gülden bozma bir sevgili,

Ama tümüyle bakanların asıl özlemi.

/

Aşk çıkagelir hayatının bir anında.

Bilmeyen kapılıverir rutubetli kokusuna.

Bir güzel uğruna "ölürüm" dersin belki de.

Sonra bir bilmiş olursun uğrunda.

Şiirler yazar, laflar söylersin güzelinden.

Şarkılarda tercümanını bulursun, dinlersin.

Ermiş olduğun vakit anlarsın yolunda:

Güzel olan güzel değil, aşkın kendisidir.

Siliniverir o güzel bir anda nazarından,

Anlarsın insanlığın sığlığını, bakışlarından bakışlarına.

/

Sonra bakasın gelir maziye,

Mutlu olduğun derme çatma maziye.

Özlem duyarsın geçmişindeki bahçelere,

Anlatasın gelir yolculuğunu her gördüğünde.

Baktığın fotoğraflar sana aşkı vermez.

Dinlersin sesini içine, en ufak coşku vermez.

Bakarsın saçlarına, sana denizin dalgasını vermez.

Bakarsın gözlerine, sana geleceği vermez.

Ve bakarsın ona, sana özünü bir türlü vermez.

Sana yetmeyen kağıtlar bir çarşaf oluverir.

/

Bakarsın maziye tekrardan,

Mutlu zamanları özlersin içinde:

Bisiklet bindiğin zamanları,

Sokakların sesli curcuna zamanları,

Herkesin nazarında kardeş olduğu zamanları,

Ülkünün olmadığı zevkli zamanları.

/

Bakarsın geçmişinde hiçbir şey değildir aşk.

Bugünün zaten hiçbir şeydir yeni doğmadıysan.

Kayboluverirsin içinde mazinin gölgesinin.

Bir toprak olur, yutar seni.

Bir bulut olur, amansızca ıslatır.

Aciz bir çiçek gibi besler seni içinde.

/

Bu sefer de ölümü, aşkı, özlemi siliveren bir şey çıkar.

Aşka olan mütemadi özlem müsvettesi.

Bir anda bir o kalır bakışlarında, diyişlerinde.

Tükendi kalem, sustu kağıtlar sanırsın.

Bir türlü içini dökemezsin lafların dansına.

Sonra anlarsın: bilmediğin şeyi nasıl yazarsın?

Çekmecede duran eski yer bezlerini atma vakti geldi.

Soğan ve patateslerin alt çekmecesinde,

Henüz kullanılmamış, beşli paket mikrofiber bezlerle sıkış tepiş,

Bordo, beyaz, mavi, çini,

Post modern boşluklu çizgiler ya da nar çiçeği motifleri.

Çocukluk anılarım uyanır nereye koyduğumu bilmediğim mutfak tartısını ararken.

Çıplak küçük ayaklarımla, yer sofrasında, bir yer bezinin üstüne oturuyorum,

Büyük dededen kalma ceviz ağaçlarını Günlük ucuz kazançlarına alet eden uzak kuzenlerin dedikodusundan sıkılıyorum,

Tek tük dökülmüş beyaz ekmek kırıklarına takılıyor gözüm,

O kırıntıları ayıklayıp ağzıma atarken,

Yer bezinin de zayıf iplikleri parça parça gidiyor mideme.

Gelişme çağında, günlük kalorimi tamamladılar belki de, kendi parçalarıyla.

Şimdi ise düz beyaz, silik altın işlemeli misafir masa örtüleri aldı yerlerini.

Püskülleri dökülmüş siz yer bezleri gibi götümün altında değil, masaların üzerindeler.

Sınıfsal bir görmemişlikle,

Salonda, başka bir çekmecede,

Köylülüğünüzle kirlenmeden ramazan sofralarını örtmeyi bekliyorlar.

Siz nadiren,

mayalanan bir hamuru güneş ışığından koruyor,

Ya da köyden gelen kuru yufkaları örtüyorsunuz.

Şehir sizi yendi.

Gitme vakti geldi,

Köyünüze…

Göz gözü görmüyor havada müthiş bir sis

Pamuk gibi buharın ardında geçmişten bir iz

Canımı yakıyor siyah ve bulanık simasıyla

Oyunlar oynarken birden bana bakıyor kin kusarcasına

/

Bakmayın bana ben yıkmadım sizi anılarım!

Beni böyle kılan kaderin aksine ben suçlu sayılanım

Fark etmez misiniz sizi görmek için sisi hiç beklemedim

Her gece konuştum sizlerle bir gün bile teklemedim

/

Şimdi ne haddinize benden intikam almak

Size düşer artık o kadının yakasını tutmak

Mavi güller açar onun her gün bahçesinde

Hâlâ aynı neşesi iğneler beni yatan çehresinde